blog

 BİR FOTOĞRAFÇININ NOT DEFTERİ' NDEN...

fotoğraf: aykut karahan

Zaman denilen kocamış ihtiyarın burnundan cımbız marifetiyle bir lahzada çekip alınmış ve bir şekilde kaydedilmiş bir kopya gerçeklik…

Gerçekliği nispetinde bir o kadar da kaypak: Yalan söyleyebilme kabiliyeti her geçen gün daha da artıyor.

İlk keşif yıllarında hayret verici, fiyakalı bir simya oyuncağı, şimdilerde foyası ortaya çıkınca ayağa düşmüş zavallı bir gözbağcı.

Şapkasından türlü türlü tavşanlar çıkarıyor. Tükendikçe gelişen, geliştikçe tükenen bir tuhaf teknolojik yarışa yetişmenin telaşı ve paniği içerisinde.

Bu haliyle çok komik göründüğünün farkında bile değil üstelik.

Fotoğraf makinesi artık gelişmiş bir robottur, bu açık ve net. Tek bir eksiği kaldı, uygun şartlar oluştuğunda inisiyatif kullanarak deklanşöre basmak. Böylece kabul edilebilir ortalama bir fotoğraf çekebilir kendince zat-ı muhterem.

Fotoğraf, eski güzel günlerini arıyor bugünlerde, o romantik ve aylak günlerini belki de.

Fotoğraf, hiposülfit kokusundan sarhoş olmuş o karanlık oda âşıklarını özlüyor gibi…

Fotoğraf, geçmiş devirlerdeki zor ve meşakkatli yaratım sürecinin mütevazı ve tutkulu şövalyelerini hasretle anıyor hüzünlü gözlerle…

Fotoğraf, ruhunu arıyor evet, madden mükemmelleştikçe kaybettiği ruhunu…

Belki de bir daha asla bulamayacağını bile bile, ümitsizce arıyor…

…